رئیس کمیسیون معدن و صنایع معدنی ایران با اشاره به این که ۷ درصد از ذخایر معدنی دنیا در ایران قرار دارد با اشاره به هدف طرح جامع فولاد مبنی بر تحقق تولید ۵۵ میلیون تن فولاد گفت: اگر این هدف محقق شود که بخش عمده آن تولیدات سنگ‌آهن است صنایع معدنی می‌توانند ۶۰ درصد از درآمد‌های نفتی را محقق سازند.

بهرام شکوری در خصوص خام‌فروشی به این نکته اشاره کرد که ۱۶ درصد تولید مواد معدنی قبل از فرآوری صادر می‌شود در حالی‌که در نفت این عدد به ۴۴ درصد می‌رسد.

وی در ادامه به نقش SMEها در ایجاد اشتغال پرداخت و اشاره کرد: در حوزه معدن، اندازه ۹۷.۳‌ درصد از معادن، کوچک و متوسط است که عمدتا مالکیت این معادن در دست بخش خصوصی است. معادن کوچک و متوسط (SME) ۸۵‌ درصد اشتغال و ۶۵ درصد تولید معدنی را برعهده دارند، یک زمانی در وزارت می‌گفتند باید معادن کوچک و متوسط را جمع کنیم، با این تفاسیر این گفته چقدر منطقی است؟ به گفته وی مطابق تحلیل بانک جهانی در سال ۲۰۱۸ از هر ۵ شغلی که در دنیا ایجاد می‌شود ۴ شغل را SMEها ایجاد می‌کنند. در تحلیلی که اتحادیه اروپا در سال ۲۰۱۶ ارائه داده، گفته شده که رشد و شکوفایی اتحادیه اروپا در سایه SMEها بوده و بالای ۹۲ درصد بنگاه‌های اقتصادی در اروپا SMEها هستند.

وی افزود: در حال حاضر فشار زیادی روی SMEها است در صورتی که مطابق مطالعات انجام شده SMEها با ۸۰ میلیون تومان یک شغل ایجاد می‌کنند و در مقابل شرکت‌های بزرگ با ۸۰۰ میلیون تومان. همچنین در مبحث ایجاد ارزش افزوده، SMEها به ازای ۱۰۰‌میلیون تومان سرمایه‌گذاری ارزش افزوده‌ای معادل ۴۰۰ میلیون تومان ایجاد می‌کنند که این رقم در شرکت‌های بزرگ ۲۳۰ میلیون تومان است.

شکوری ادامه داد: طبق گزارش سال ۲۰۱۷ مجمع جهانی اقتصاد رتبه ایران در شاخص رقابت‌پذیری بین ۱۳۸ کشور، ۶۹ بوده است. در بین ۲۰ کشور منطقه، ایران رتبه ۱۳ را کسب کرده است. این در حالی است که در دولت یازدهم ۷ رتبه صعود کردیم ولی هنوز رتبه خوبی در منطقه نداریم. بانک جهانی در این گزارش دلایل را نیز ذکر می‌کند که می‌توان به مواردی از قبیل عدم دسترسی به منابع مالی، بوروکراسی ناکارآمد دولتی، بی ثباتی در قوانین و سیاست‌گذاری و نبود زیر ساخت‌ها اشاره کرد.

 وی افزود: در دنیا مرسوم است که ایجاد زیرساخت‌ها وظیفه دولت است، تا فعال اقتصادی بتواند به راحتی به تولید بپردازد. با این حساب کاملا واضح است چرا تولید ما رقابت‌پذیر نیست، یکی از مهم‌ترین دلایلش می‌تواند این باشد که تولید‌کننده خارجی به جای اینکه سرمایه‌گذاری روی ریل و جاده و آب و برق و.. انجام دهد تمرکز و سرمایه‌گذاری خود را صرف تولید محصول می‌کند، در حالی که تولید‌کننده داخلی دغدغه‌هایش از ایجاد زیر ساخت تا تولید و فروش را شامل می‌شود.